Aankomst San Pedro de Atacama

12 juli 2009

Eindelijk… Ik gooi mijn rugzak op de grond, mijn hand glijdt vermoeid van het handvat van mijn koffer, …, ik val na een halve pirrouette op het bed. Ik slaak een zucht van verlichting, het bed kraakt onder de plotselinge “verzwaring”.

“We zijn er!”

Slapen in het vliegveld van Mexico-Stad

Na 37 uur reizen zijn we om 12 uur ‘s middags in ons hotel “Tambillo” in San Pedro de Atacama aangekomen. In dezelfde tijd kan je waarschijnlijk de wereld rond vliegen, maar wij zijn van Los Angeles naar Santiago de Chile gevlogen (met een 6 uur durende overstap in Mexico Stad), hebben in Santiago een 3.5 uur slaap gepakt en hebben toen het vliegtuig naar Calama genomen, waarna we met de taxi naar het “centrum” van Calama gingen, en daarna met de bus naar San Pedro de Atacama. Het heeft ons volledig ontregeld, April zei op een gegeven moment: “Ik heb weer honger, maar iedere keer als ik eet, dan zit ik meteen vol eigenlijk nog voordat ik begonnen ben. En ik ben voortdurend slaperig, maar ik kan nooit slapen.” En ik luisterde naar haar en dacht, dat klink raar en onmogelijk. Maar ik voel eigenlijk precies hetzelfde. (Daniel Wegner noemde zoiets “the ironic processes of mental control.”) Oh, als het het allemaal maar waard is...

Nou hoef ik me daar niet echt zorgen over te maken, als ik de folders, en ook de mond-op-mond reclame moet geloven. Er is veel te doen, en het is mooi hier ... in de woestijn.

San Pedro de Atacama ligt aan de voet van de Andes, maar toch ook al op z’n 2440 meter boven zee. Het is hier droog vrijwel het hele jaar door, zoals in het grootste deel van de Atacama regio. Eigenlijk heeft het in sommige regio's nog niet geregend sinds men het is gaan bijhouden.

Uitgestrekte vlakten met woestijn voordat we San Pedro bereiken

Wat is er te doen in een woestijn? Nou, niet heel veel. Maar tussen de stukjes die niet echt woestijn zijn, zitten echte natuurlijke pareltjes. We hebben ons redelijk ingelezen dit keer, en we weten dat we naar Salar de Atacama (zout-pan van Atacama) willen, waar ook een groot meer ligt waar drie soorten flamingo’s huizen. Ook in de hoogste regionen van onze verlanglijst (een ook qua meters boven zee, trouwens, met 4200 meter boven zee) staan de Tatio Gijzers; een ochtend-schouwspel, want de gijzers spuiten alleen maar wanneer de opkomende zon de aarde plotseling verwarmt. Verder zijn er verscheidene andere “lagunas”, een soort van oases, die we willen bezichtigen, om er te dobberen in het zoute water (net zoals in de Dode Zee), of om verschillende lama varianten te bezichten, zoals de Lama, de Vicuña, en de Alpaca.

Kerkje in San Pedro

We zijn dus vandaag aangekomen, en hebben snel de twee attracties van San Pedro zelf bezocht: het museum en de kerk. Het Gustavo Le Paige Museum (vernoemd naar zijn oprichter, de Jezuïet, Gustavo Le Paige) is een overzichtelijke verzameling van artefacten die zijn opgegraven in de San Pedro regio. Het museum is vooral bekend omdat het verschillende mummies herbergde, waar wij voor kwamen. Het was een enorme teleurstelling om vast te stellen dat de mummies er niet meer zijn, die zijn verwijderd nadat enkele mensen van de locale bevolking hadden geklaagd. De kerk, Iglesia San Pedro, is een klein helder-wit adobe gebouwtje, met een cactus houten-en-lemen dak. Het dateert van 1745.

De rest van de tijd zijn we bij verschillende tour-bureautjes langs geweest om de beste tours uit te zoeken, en te kijken of we alles in 5 dagen kunnen proppen. Nou is vijf dagen denk ik wel 2 keer zo lang als het gemiddelde verblijf in San Pedro de Atacama (wat ik leerde toen ik spiekte in het hotel register), maar we zullen denk ik toch keuzes moeten maken.

Ach, we hebben nu een idee van wat er mogelijk is, en we beslissen wel de avond van te voren. Voor morgen hebben de besloten naar Valle de la Luna, en Valle de las Muerte te gaan, een korte trip maar wel met een 3 uur trekking. Zo kunnen we snel aclimatiseren aan de hoogte en de droogte.