Maan Vallei, en Vallei van de Dood
Zonder moeite sliepen we tot 9h30. We hadden het nodig. Nu hebben we nooit echt veel problemen met uitslapen maar het was vandaag wel erg makkelijk… Het was zelfs moeilijk om uit bed te stappen. Maar het ontbijt wordt maar tot 10h00 opgedient, dus we moesten wel.
Zo gauw we uit bed stapten waren we eigenlijk ook meteen helemaal wakker. Misschien eenverschijningsvorm van de toestand waarin we ook gisteren verkeerde—“ik ben altijd slaperig maar ik kan nooit slapen”. Deze keer voelde het meer als “ik kan niet wakker worden, maar ik ben altijd wakker”.
Het ontbijt was minimalistisch, om het maar een artistieke omschrijving te geven. Het waren een paar crackers, twee stukjes brood met jam en instant koffie. Maar met die mooie naam klinkt het toch al een stuk beter. Hoewel, het is ook zeker dat het nooit de iconische status zal bereiken van de Campbell blikken van Warhol.
En omdat we daar nooit tijd voor hebben in Los Angeles, volgde op het ontbijt, logischerwijs, dat mijn haren werden geknipt door April. April had de tondeuse meegenomen uit Los Angeles, omdat ze in Chile 220 volt op het electrisiteitsnet hebben staan, en de tondeuse dus goed werkt, en niet zoals in Los Angeles (met 110 volt), je haren blijft hangen omdat ie het werk niet aankan. Jeroen nam een snelle douch, en April wilde volgen, maar toen was al het warme water op. We hebben een half uur gewacht, en toen kon April toch ook douchen.
Om 14h00 begon ons eerst uitstapje buiten San Pedro de Atacama. We gingen naar Valle de la Muerte, en Valle de la Luna. Eerst een hike door Valle de la Muerte (de Vallei van de Dood). De vallei heet zo omdat toen de Belgische Priester Gustavo Le Paige hier aankwam, de vallei hem aan de planeet mars deed denken. Hij noemde het Valle de la Marte. Maar de locale bevolking begreep hem verkeerd omdat Mars “el Marte” is en niet “la Marte”, en zij dachten dat hij dus Valle de la Muerte (vallei van de Dood) zei. In elk geval een imposante Valei waarin, tussen de twee wanden van de vallei, enkele grote Zand duinen liggen, waar op ge Sand-board wordt. Vanaf de west wand van de Vallei keken we ook op de Andes, met de Licancabur in Chile en de Cerro Zapaleri op het drielanden punt van Chile, Argentinie en Bolivia.
Hierna weer een kleine trip naar de Valle de la Luna, waar de de zonsondergang gingen bekijken. De rosten kleuren heel mooi in het licht van de ondergaande zon. Een mooie wandeling over zoutvlakten leidde ons naar enkele rotswanden waar we opklommen om de ondergaande zon te zien. Helaas was het redelijk bewolkt, en dus was er niet veel kleur te bespeuren op de rotsen. Wel waren de wolken mooie rood gekleurd van de ondergaande zon, maar ja, we kwamen voor de rode rotsen, en niet voor rode wolken.
Na terugkomst in San Pedro hebben we tours geboekt voor 3 van de 4 volgende dagen. In totaal US$ 280! Het wordt een dure trip zo. Maar het wordt mooi. Nu proberen we snel te gaan slapen, want morgen gaan we naar El Tatio gijzers en moeten we om 4h00 ‘s ochtens met de bus.
